Nele Boudry

In 1919, het jaar waarin Marcel Duchamp in het kader van zijn dadaïstische benadering van wezens en dingen, ook zijn ‘Urinoir’ voor een groepstentoonstelling inzond en aldus de goegemeente schokte en de intellectuelen deed juichen, schreef hij in sierlijke letters op een reproductie van de Mona Lisa L H O O Q, wat een Fransman luidop leest als ‘Elle a chaud au cul’ en wat u allen uiteraard perfect begrijpt. Een schilderij werd een mens van vlees en bloed, met gevoelens bezield en met bedenkingen getooid.

De schilderijen die Nele Boudry in Galerie Lloyd tentoonstelt kan men, alle verhoudingen in acht genomen, in die sfeer bekijken en begrijpen als men bedenkt dat zij op een bepaald ogenblik in het Louvre getroffen werd door het feit dat de bezoekers elkaar verdringen voor die bepaalde oude meester die alom bekend is en die zij met zichzelf als storende selfiefenomeen ervoor persé willen fotograferen en aldus nauwelijks aandacht hebben voor de schittering van al het andere werk dat smacht naar een blik van bewondering of een blijk van herkenning en waardering.

Nele maakt het zich minder makkelijk dan de dada icoon Marcel Duchamp en schildert op een wonderbaarlijke wijze de oude meester na, niet zonder het uitgebeelde personage bij manier van spreken discreet te troosten, oog te hebben voor zijn/haar langzaam gegroeide frustratie omwille van de onverschilligheid van de opdringerige museumtoeristen en aldus een beeld te creëren dat frappeert, intrigeert, doet glimlachen en vooral weemoedig stemt en een zeldzaam ineenvloeien van vorm en gedachte is, van beelding en betekenis, van warme virtuositeit en een groeiende aha-erlebnis, van verbeelding en verering.

Zij bevrijdt Leda van een opdringerige en sinds eeuwen al te zware zwaan en onthult in die beweging een schitterend naakt. Zij beschrijft de wanhoop van Adam en zijn Eva in het Lam Gods van Van Eyck in een ontroerende sfeer van vervreemding. Terwijl toch niemand kijkt, laat zij een statige jongedame die geprangd zit in een Renaissancekader toe even haar verveling weg te geeuwen in een uitgebreid schouderophalen.

Haar virtuoos schilderen en tekenen valt meteen op en wordt door vaak speelse en spirituele betekenissen ingehaald. De kijker stapt van de ene verbazing en verrukking in de andere en weet bijwijlen niet of het de vervreemding is en de geladen inventiviteit van het etherische verhaal of de puur beeldende schittering van de plots levend geworden wezens die hem gevangen houdt in het unheimliche van een zowel plastische als geestelijke ban.

Hugo Brutin (a.i.c.a.), December 2021

Main image © Jan Darthet