Petrus De Man

Man en omgeving: gestileerd en gesublimeerd

Het beeldend oeuvre van Petrus De Man wekt op het eerste gezicht verbazing en verwondering, wat meteen, bij enig nader toezien, andere kenmerken of noem het kwaliteiten krijgt toebedeeld zoals : een poëtische uitstraling, een geladen présence, een vorm van stileren die betekenisvoller blijkt te zijn dan een voluit figuratief tafereel, een geladenheid die even reëel als vanzelfsprekend oogt.

Zijn ‘manneke’, zijn in ogenschijnlijk stroeve en toch heel welsprekende lijnen gegoten, gemodelleerd en tot de essentie herleid wezen, staat veelal centraal in een wereld die frappeert, intrigeert en zich voor de aandachtige kijker langzaam ontvouwt in een vormentaal die de essentie liefdevol heeft getraceerd en opgeborgen in een gevoelige en veelzeggende lineariteit. Een huis van strakke lijnen, bizar ogende planten en bloemen, structuren, een eenzame stoel die meer beeldend deel is van een geheel dan gewoon zitmeubel, een guitige vogel, een bij met bolle ogen en vleugels van doorzichtig satijn, een kubus waarin mensjes zich moeizaam hebben genesteld. Het zijn allen elementen die steeds terugkeren in een wisselende gebarentaal of ordening en die telkens anders zijn, afgetekend tegen een lichtende achtergrond, als genegen gezellen van de geestelijk of reëel centrale mannelijke figuur in een al even van fiorituren ontdane gestalte als zij zelf zijn en bijwijlen in frappante en aantrekkelijke kleuren gehuld.

Petrus De Man tekent met een fijne en lyrische punt: potlood, naald, houtskool, gesublimeerd door een schijnbaar nonchalante, maar oordeelkundig aangebrachte wolk van waterverf, de warmte van pastel en een uiteindelijk gevoelige en tengere maar ook zelfzekere lineaire extase.

Zijn vriend Luc Claus heeft hem de liefde voor het graveren bijgebracht, op Sint Lukas leerde Raf Coorevits hem de kracht van de getekende lijn, Dan Van Severen, de magische uitstraling die een bezielde stilering kenmerkt.

Wie met open en ietwat schuchtere verbazing binnentreedt in de stilte van zijn werken op papier, al dan niet op canvas gekleefd, ziet hoe de dingen, die allen intens levende wezens zijn, spreken met puur etherische stemmen, verhalen vertellen die ragfijn uiteenvallen, oog en hart beroeren en een discrete waterval van emoties evoceren en incarneren.

Petrus De Man ontroert, verbaast, toont en peilt naar wat anderen, dat wil zeggen de kijker, ervaren. Hij herhaalt een telkens op een andere manier intens en ietwat ironisch samenzijn, een attitude die sereniteit geworden is, een stilering die op diepzinnige wijze de innerlijke ritmiek van wezens en dingen onthult, een vanzelfsprekend lijkend samengaan van mens en natuur, een beeldtaal die een bevreemdende realiteit onthult en ontdoet van banaliteit, die doet glimlachen en bijna wenen van diep verdriet.

Hugo Brutin (a.i.c.a.), Oostende 2021