Sabine Friederichs & Herman Van Synghel

Sabine Friederichs and Herman Van Synghel have their studio in a small picturesque village in the south of France, near a lake and on a hill in a protected nature reserve. They are confronted daily with a distant horizon that is not the real horizon, as the sea just lies behind the lake. Their first reaction on becoming acquainted with the environment was one of being stunned by its exuberance. All the visual elements melted into an amalgam of shapes and colours. Silently, they
wondered about the actual essence of this austere landscape that was so pertinent. Gradually, looking began to be replaced by seeing, the elements of nature were purified into symbolic archetypes: lines, circles, and squares. Squares do not exist in nature, and for them they often represent man, and human intervention.

These basic elements almost always return in one form or another, supplemented in Sabine’s case by juxtaposition of bright colours, a reference to the harsh light of the south, in Herman’s etchings and engravings very often in a limited colour palette. This difference between seeing and looking is the leitmotif of their current work.

Het artiestenkoppel Sabine Friederichs en Herman Van Synghel hebben hun atelier in een klein pittoresk dorpje in het zuiden van Frankrijk, vlak bij een meer op een heuvel in een beschermd natuurgebied. Ze worden dagelijks geconfronteerd met een verre horizon die niet de echte horizon is, de zee ligt immers net achter het meer. Hun eerste reactie bij hun kennismaking met de omgeving was er één van verstomming door de uitbundigheid er van. Alle visuele elementen versmolten tot een amalgaam van vormen en kleuren. Stilaan vroegen ze zich af wat de eigenlijke essentie was van dit strakke landschap, dat zo pertinent aanwezig was. Langzamerhand werd het kijken vervangen door zien, werden de natuurelementen uitgepuurd tot symbolische archetypen: lijnen, cirkels, en vierkanten. Vierkanten bestaan niet in de natuur, en verbeeldt voor hen vaak de mens, en het menselijk ingrijpen.

Deze basiselementen komen quasi altijd terug in een of andere gedaante, bij Sabine aangevuld door juxtapositie van felle kleuren, een verwijzing naar het harde licht van het zuiden, en bij de etsen en gravures van Herman, heel vaak in een beperkt kleurenpalet. Dit verschil tussen zien en kijken is de leiddraad van hun huidige werk.